Ayaklarımız uyuştu, yüreğimiz kıpır kıpır ama kopamıyoruz, şahane müzikler. Yoruldum ama diyorum ki şef ne yapsın, üç saattir ayakta duruyor! Şef Aziz Shokhakimov genç adam, klasik müzik dinleyicisi, genç yaş almışlar!
Genç demişken. Konsere ruhumuz acıyarak başladık. Birinci keman, Önder Baloğlu, öldürülen müzisyen arkadaşları Onur Şener için hepimizi saygı duruşuna davet etti. Ayağa kalktık ve Tİ sesi eşliğinde ruhumuzun kanayan yarasına tuz bastık! Sonra gelsin müzik: İlk bölümde orkestradan Beethoven Senfoni 7 La Majör dinledik. Dört bölümlü senfoninin ilk üç arasında alkışlamasalar olmaz, yine alkışlıyorlar. Senfoni bitti, alkışladık, şahane. Kısa bir aradan sonra “Kemanın Jokeri” tabir edilen Roby Lakatos ve arkadaşları sahneye çıktı, bir kalabalıklar ki asıl orkestrayla birlikte koca sahneye sığamıyorlar: iki keman, bir piyano, bir İspanyol gitar, bir cimbalom, bir kontrbas ve bir de Roby, yeşil parlak daralmış ceketi, kısacık boyuyla, şirinliğiyle daha çok sirk sanatçılarını andırıyor ama çok iyi çalıyorlar! Tam sekiz parça da onlar çaldı mı? Ayakta alkışladık ve bitti diye kapıya seyirtiyorduk ki şef Aziz gidip Göksel Baktagir’i getirdi. Müthiş bir kanun sanatçısı. O da Gül Valsi ve Kelebek ile Göçmen Kuşlar’ı çalıp Çardaş ile coşmuş ruhumuzu sükünete erdirdi mi? Ah, müzik… Ruhun gıdası! Bir güzel gece sona erdi, bir sezon başladı, daha nicelerine!
